Bram Weijters' Crazy Men (B) Jazz - Fusion C-Mine Genk (07-02-2018) reporter & photo credits: Freddie info club: C-Mine info band: Bram Weijters © Rootsville 2018

Toen Koen De Bruyne (1946-1977) bij het uitbrengen in 1974 van zijn album 'Here Comes The Crazy Man!' zal hij nooit gedacht hebben dat we na zoveel jaren zijn album als 'cultplaat' zouden aanzien. Als broer van Kris de Bruyne was hij toen in de eerste plaats bekend als sessiemuzikant in de kleinkunstwereld maar vond dat er in zijn muzikale carrière een totale kentering moest gaan komen, en werkte een vier nummers tellende album uit waarop hij ging experimenteren met jazz, funk en rock. Hij kreeg het toen zelfs voor mekaar om de halve bezetting van jazzrockgroep Placebo van Marc Moulin te strikken met onder meer Richard Rousselet, Yvan De Souter en Jean-Pierre Onraedt.

'Only The Good Die Young' daarentegen is een rocksong die in 1977 geschreven werd door Billy Joel, en natuurlijk weten we niet of hij toen ook Koen De Bruyne in gedachte had want dit was tevens het jaar dat Koen op 31-jarige leeftijd van ons werd onttrokken. Destijds net als het nummer van Billy Joel was ook de plaat van Koen De Bruyne uitermate controversieel.

In 2015 werd het album terug heruitgegeven en dit was dan ook de aanzet voor toetsenist Bram Weijters om hiervoor een heuse hommage voor Koen De Bruyne te gaan uitwerken. Ook Bram staat er voor bekend dat hij klassieke, rock en elektronische invloeden als basis gebruikt in zijn muziek. Spinsels hebben even de tijd nodig om in een goede plooi te vallen en dus komt tijdens de maand februari van dit jaar Bram in volle glorie naar buiten met 'Bram Weijters' Crazy Men'. Een maand van toeren doorheen het land met een muziek die nu meer dan 40 jaar later nog steeds verfrissend en aanstekelijk overkomt. Ondanks het zeer brede spectrum van de hedendaagse jazz is en blijft dit onweerlegbare Fusion en waren we er bij op 7 februari in C-Mine te Genk.

Om even chauvinistisch te doen transformeren we nu de cultplaat uit 1974 naar een iconisch album in deze tijd en net als Koen doet ook Bram beroep op prominente muzikanten die zich bezighouden met 'fusion'. Naast Bram aan de piano, Fender Rodes, keys en andere elektronische hulpmiddelen wordt Jean-Pierre Onraedt hier aan de drums vervangen door Steven Cassiers. Sam Vloemans neemt in deze huidige conjectuur de plaats in van trompettist Richard Rousselet en Yvan de Souter wordt op de 5-string basgitaar hier vervangen door Dries Laheye. Verder bestaan deze 'crazy men' nog uit Vincent Brijs aan de baritonesax en Andrew Claes aan de altsax, EWI en enkele andere instrumenten.

Onze huidige concert gewoonten bestaat erin om twee sets aan te bieden om zo die van de 'bar' ook wat geld in het laatje te laten brengen dus werd het werk ban Bram Weijters er nu niet meteen eenvoudiger op. Onmogelijk om een concert te geven met enkel vier nummers of je moet Melanie noemen. Ook bij de re-release in 2015 van 'Here Comes te Cray Man' werd er onuitgegeven materiaal aan toegevoegd om aan de noden van de 21ste eeuw te kunnen voldoen. Bij Bram Weijters ontstond zo het lumineuze idee om tijdens het tweede gedeelte het zo fel besproken album integraal te gaan brengen. Het eerste gedeelte werd een verzameling van werk dat met die periode overeenstemt en geloof me dit was 'crazy' man.

De bezoekers voor dit concert mochten voor de gelegenheid mee plaats nemen op het podium. Zo een 'scène sur scène' kan bijzonder intiem en uitnodigend zijn...wanneer het een trio of Quartet betreft. Met dit Sextet werd de beleving een ietwat moeilijker. Er viel trouwens altijd wel iets te beleven en dus kwamen de hoofden van de bezoekers in een soort ping-pong modus te vertoeven. Hier sloegen die van C-Mine dan toch de desbetreffende bal een beetje mis. Links, rechts...dit ondanks een voortreffelijke sound engineer.

Gans de eerste set kon je aanzien als een 'Crazy Fusion' van verschillende nummers zoals 'Wiggle Waggle' en 'Fat Albert Rotunda' uit het gelijknamige album van Herbie Hancock en zo bevinden we ons in 1970. Maar ook werk van Bob Porter, Jack van Poll en uiteraard werk van Placebo van Marc Moulin en werk van Philip Catherine. Alles werd feilloos door elkaar gemixt met Lo-Fi radio intro's uit die periode waardoor we konden ervaren hoe bedreven Bram uit te voeten kan met loopings. Deze 'Crazy Men' gingen zelfs even melodieus doen bij 'La Rein De la Vallee', al bleef het voornamelijk een rollercoaster van jazz, funk en rock. Tijd voor de koffie ;-) en een babbel met die van 'Jazz in Thals'.

Met deze hommage aan Koen De Bruyne zijn 'Here Comes The Crazy Man!' kan je bijna niet anders dan te beginnen met de titeltrack van deze mythische plaat. In een beleving van funk en rock met soms intieme piano jazz moeten we vaststellen dat het onwaarschijnlijk is dat deze nummers al meer dan 40 jaar oud zijn. Gedreven door de indringende drumbeats van Steven Cassiers, de groovy bas-akkoorden van Dries Laheye en de onwaarschijnlijk sexy blazers sectie met Sam Vloemans, Vincent Brijs en de alom toverende Andrew Claes zouden we nog de octopus armen gaan vergeten van Bram Weijters aan de 'black & white keys'. Met verbazend gemak weet 'octopus Bram' alle instrumenten te bedienen en weerlegt hier dat enkel vrouwen kunnen multitasken. Hé #YouToo, het is maar om te lachen...

'Bram Weijter's Crazy Men' grasduinen met opmerkelijk gemak doorheen het album met heerlijke improvisaties alsof het aspect 'Fusion' door hen werd uitgevonden. Niet vergeten wat we met dit album even 'Back into the Future' gaan met een tijdsprong van enkele decennia, waarmee we bewijzen dat de generatie op het podium en de generatie naast het podium elkaar probleemloos kunnen vinden. Vraag me niet waarom want dit blijven 'Unanswered Questions' en zo verdwenen deze 'Crazy Men' dan weer backstage. Sjapoo! Nog een ganse maand te bewonderen doorheen gans Vlaanderen.